یه لنگه کفشه پیر و درب و داغون

افتاده بود یه گوشه خیابون

هیشکی اونو یه لحظه پاش نمیکرد

هیشکی یه لحظه هم نگاش نمیکرد

میگفت که تنهایی و بی پناهی

یه روز به آخر برسه الهی

یه لنگه کفشه پاره

بی کس و بی ستاره

افتاده زار و گریون

یه گوشه خیابون

شب بود و شبگردی بارون و باد

گذشتم و چشمم به چشماش افتاد

دیدم که درداش همه از غربته

مثله خودم خسته و بی طاقته

رفتم و گفتم که نباید شکست

یه کفشه بیچاره رو دید و نشست

رفتم و گفتم که چرا نشستی

تلف نکن عمرتو دستی دستی

درسته که از همه تنهاتری

اسیر این دردای جزرآوری

کفشای همت رو باید پا کنی

بگردی و لنگتو پیدا کنی ...